Vanochtend Thamel verkend en naar Durbar Square geweest. Dit is een eeuwenoud boeddhistisch gebied, dat door de aardbeving van 2015 fors is beschadigd. Dit World heritage wordt met geld van Europa en vooral ook van China hersteld, waar dat kan. Hier in Thamel kun je goed zien wat de ontwikkeling is. Wij verblijven in een klein hotel met 10 kamers, waarvan er vijf nieuw zijn. Sta je op het balkon, dan zie je zo drie nieuwe hotels met 100 kamers van de diverse ketens. Echt gigantisch. Is dat erg? Ik weet het niet. Voor de kleine investeerder is er niet tegenaan te boksen. Daarmee zal op termijn ook het karakter van Thamel in bepaalde opzichten veranderen.
Gisteren geland op KTM, Kathmandu Tribhuvan AirPort. Dat is een behoorlijke cultuurschok wanneer je uit het goedgeorganiseerde Nederland komt. Voordat we landden, hebben we een kwartier boven de wouden, waar tijgers leven, gecirkeld. Gelukkig was er uiteindelijk een parkeerplaats voor het vliegtuig. We werden vriendelijk ontvangen door de eigenaar van het hotel waar we verblijven. Daarna opgefrist lekker gegeten en geslapen.
Ik ben altijd weer verbaasd hoe goed we in Nederland georganiseerd zijn. Het maakt niet uit waar het over gaat: over volkstuinen, fietsen of gehandicaptenzorg: op elk gebied kent Nederland zijn maatschappelijk middenveld. Diverse verenigingen, stichtingen en organisaties vormen samen een conglomeraat dat we een maatschappelijk middenveld noemen. Polderen doen we daar. Zo ook bij de vrijwillige molenaars. Daar is een vereniging van met een verenigingsblad en afdelingen per provincie met een afdelingsmail en groepjes molenaars met ieder een eigen app groep. Die clubs hebben ook een paar keer per jaar onderling contact via een ledenvergadering of een uitje naar een naburige provincie. Afgelopen zaterdag ging de afdeling Gelderland op bezoek bij de buren in Twente. Een leuke dag met allemaal molens als onderwerp en ruimte om te polderen. De mensen rijden van molen naar molen en ondertussen wordt er heel wat afgebept. Een mooie dag was het! Zo’n dag roept dan ook weer allerlei vragen op over veiligheid, subsidie stromen en productontwikkeling.
Vandaag is het 21 september. De tuin ligt er mooi groen bij. Pompoenen en courgettes geoogst… Tomaten zover het oog reikt. De tuin ligt er eigenlijk mooier bij dan in de droge zomer. De tarwe die we nog gezaaid hebben, komt te ver door en zal het niet redden als wintertarwe. Ik denk dat het groenbemester wordt en dat we komend voorjaar nieuwe tarwe gaan zaaien. Nou ja, zo rommelen we voort.
Hieronder wat foto’s van de ontwikkeling gedurende het jaar.
Gisteren via de begraafplaats bij Oosterbeek naar Hartenstein gefietst. Daarna door naar het kerkje bij de Rijn. Vandaar via onderlangs naar Arnhem en bij de Eusebiuskerk en dé Rijnbrug gezien hoe de stad leeft!!
Een mooi rondje op een mooie dag. Dat was anders toen in 1944 de Engelsen bij het kerkje over de Rijn moesten vluchten. Nu is er een wandeling gemaakt vanaf het kerkje naar de Rijn, waar om stilte werd gevraagd. Het was er stil. Het wuiven van de mais door de wind was het enige geluid. En het geluid van een elektrisch golfkarretje dat bejaarde Engelsen vervoerde, die voor (bijna) de laatste keer operatie Market Garden herdachten.
Ook was het een mooi rondje, omdat overal langs de weg mensen stonden te praten. Mensen in groepen voor een rondleiding, mensen bij een monument en een paar mensen die luisterden naar elkaar, waarbij je als buitenstaander voelde dat het om echte herinneringen, diepe emoties ging.
Het was mooi weer. Onderlangs zag ik de kerk, die totaal was verwoest, dichterbij komen. In de jaren vijftig is de kerk zo goedkoop mogelijk herbouwd en nu wordt de kerk gerepareerd en het hele gebied eromheen in ere hersteld. Mooi is dat het oude stratenpatroon weer langzaam zichtbaar wordt. De kerk is nog niet klaar en het gebied erom heen pas over een jaar of vijf.
Maar de binnenstad van Arnhem herstelt van dit ongehoorde drama van 75 jaar geleden.
In het seizoen 2018- 2019 is het verbouwen van Tarwe mislukt. (kijk hier) Hieronder het verslag van een nieuwe poging. Ik ben begonnen in augustus 2019 met twee keer 250 gram tarwe. De eerste 250 gram komt van molen De Kroon in Klarendal, Arnhem. De ander 250 gram komt van Vreeken zaden uit Dordrecht. Twee veldjes van 3 m2 naast elkaar. Hieronder het fotoverslag
Schone grond waarop is gezaaid op 28 augustus Het (tarwe) zaad afgedekt met anti ongedierte doek, dat wel UV lucht en water doorlaat. Je ziet op 3 september het tarwegras er doorheen..Het gevaar van ongedierte is voorlopig verdwenen. Muizen en ratten vinden alleen de rijpe korrel lekker. Het ongedierte doek heb ik er 4 september afgehaald. Het rechter stuk is Tarwe van molen de Kroon en het linker stuk is van Vreeken Zaden.
Met mijn ouders op vakantie aan de moezel deden we in de jaren 70 een rondje over de Nürburgring en daarvoor vanuit een vakantie in Valkenburg gingen we speciaal naar Spa-Francorchamps om daar een rondje te rijden over het oude circuit. Je mocht niet over Eau Rouge, de beroemde bocht waar de F1 Coureurs bijna vol gas door heen gaan. Daar was een omweg gemaakt. Maar verder mocht je het hele circuit over. Later toen mijn broer net zijn rijbewijs had mochten we van donderdag tot en met zaterdag naar de training van de F1 op Zandvoort. Ik was een jaar of 13. We sliepen bij een neef in Katwijk en reden met onze Volkswagen Kever naar Zandvoort. Op zondag misten we de race, want we moesten natuurlijk op de zondag thuis zijn.
Ik bewaar daar hele goede herinneringen aan. Ik vond het zelf rijden van mijn vader op het circuit geweldig. Dat zou nu nooit meer mogen. Ik vond het geluid op Zandvoort fantastisch.
Later kwam mijn liefde voor de autosport wat in het gedrang door het niet duurzame karakter daarvan. En eigenlijk is dat in die jaren alleen maar erger geworden. Het is natuurlijk een vreselijke sport die voor weinig dingen goed is. Ja, er zijn dingen in de gewone auto die uitgevonden zijn in de F1. Maar het is natuurlijk de meest vervuilende, arrogante en macho sport die je maar kunt bedenken.
Toch blijft het me achtervolgen. Met mijn zoon ging ik een keer, toe ik zelf mijn rijbewijs had gehaald met een moderne MINI naar Spa. We kampeerden op de camping en gingen het hele weekend naar de races. Het was geweldig.
Nu komend weekend ben ik er weer. Samen met drie anderen gaan we kijken hoe Max Verstappen het doet. Het wordt mooi weer met tijdens de race een kleine kans op een bui. Wat wil een mens nog meer….
Vandaag teruggekomen van vakantie. Voor de vakantie zag alles er nog mooi uit. Nu twee en een halve week later is er een ramp gebeurd. Een beest heeft een gat gebeten in Bagdad, de omheining. Er is een enorme ravage ontstaan in het veld. De meeste halmen zijn geknakt, veel korrels liggen op de grond en zelfs in de tomatenkas ligt tarwe. Bij de asperges is een gat in de grond. Dat zal ik morgen uitgraven en kijken wat daar in is getransporteerd. Ongeveer 90% van de oogst is mislukt. 10% hebben we meegenomen naar huis en gedorst. Uiteindelijk hebben we zo’n 500 gram tarwe geoogst, waar we 250 gram tarwe gezaaid hebben. Het is niet anders. Inmiddels heb ik me ingeschreven voor de cursus “omgaan met teleurstellingen”. Deze cursus wordt jaarlijks gegeven aan belangstellenden binnen de vereniging.
Een collega tuinder zei: “Nu, dit zul je volgend jaar niet weer proberen….” Natuurlijk doe ik dat wel. Ik ben benieuwd of ik er 5 kilo vanaf kan halen. Wanneer ik de tarwe geoogst had voor de vakantie, was er niks aan de hand geweest. Overal in Duitsland en Frankrijk is tijdens onze vakantie tarwe geoogst. Ook dus in Schaarsbergen, maar dat was door de verkeerde levende wezens. Het is niet anders!!
Gisteren en vandaag in de tour geweest. Wat een spektakel!!!
Gisteren om kwart over vijf ging ik naar de WC op de camping, toen in de auto naar de Galibier en tegen negenen waren we in onze bocht geïnstalleerd. Het is een soort processie. In de roomse kerk slepen ze Maria af en toe naar buiten. Mensen weten wat er kan komen. Elk jaar gebeurt het opnieuw. Het is ook vergelijkbaar met een voetbalwedstrijd: vooraf zijn er allerlei rituelen. Gisteren op de Galibier ook. Mensen slepen met coolboxen, anderen fietsen naar boven en een derde bouwt aan een tent, waar hij een dag kan doorbrengen. De hele dag is een feest, je krijgt een band met mensen voor een dag, een buurman voor een dag: de vader die zijn zoon insmeert en geniet van het afdingen bij de reclame caravaan, want een plu voor tien euro is natuurlijk veel te duur. Na al het gedoe wordt het stil. De mensen wachten. Sommigen weten niks, anderen zijn precies op de hoogte van de koers… Het wachten is zo voorbij. Het is spannend!
En dan zijn ze er en is het voorbij….
Nog voor de laatste is gepasseerd gaat iedereen naar beneden. Een enkeling probeert dat te voorkomen. In een gestroomlijnde draf rennen we naar de auto. En dan? Wachten! Wachten tot er een plaats is op de weg voor ons… 18 uur later ga ik weer naar de WC op de camping.
De nacht goed doorgekomen. Een beetje uitgeslapen. De tour start vandaag voor onze camping. Tegen 10 uur horen we de eerste geluiden… Om 12 uur zijn we bij de bus van onze favorieten. We zien hoe het is georganiseerd. Iedereen doet 23 dagen zijn ding: van mecanieker tot PR man en van verkeersregelaar tot dokter. Om 13:55 starten 160 renners volgens draaiboek. Na veertig kilometer valt een van de favorieten af: Hij heeft een ongelukje met een stuur gehad en is geblesseerd.
Na 110 kilometer blijkt er een nagelbui verderop roet in het eten te gooien en wordt de strijd gestaakt. Leiderschap wordt getoond. De baas verteld het zelf zijn mensen. Klasse. Je ziet allerlei rouwprocessen in versneld tempo langskomen.
Het is hier net een gekkenhuis…. Matty Verkamman van het dagblad Trouw schreef jaren een column onder die titel. De tour is het leven in een snelkookpan. Je wordt gek of je gaat op een bepaald moment weer over tot de orde van de dag.
Na zondag gaan we weer het gewone leven in. Dit pakken ze ons niet meer af.
In drie dagen tijd bijna 2.000 meter geklommen. Prachtige wandelingen gemaakt en ook nog een dag uitgetrokken voor de voorbereidingen op de Tour de France etappe over de Galibier, volgende week donderdag. Het lopen gaat heel goed. Het is lekker warm weer en in de bergen is het rond de twintig graden. Beetje insmeren is wel nodig. Vandaag was prachtig. Een echt wandelgebied zonder ski pistes. Naar een pas die ook van de andere kant te belopen is. Helaas begint de wandeling daar op 1.300 meter, waardoor je het eerste en het laatste stuk in het bos loopt.
We vroegen ons af hoe het klimaat effect heeft op de plek van onze wandeling. Op de kaart, die we bij de Noorderzon in Arnhem kochten (daar hebben ze echt alles op het gebied van wandelen in de bergen), zagen we nog een gletsjer. Deze is nu verdwenen. De route waar we liepen was vooral over de morene van de opgedroogde gletsjer.
We hadden een prachtig uitzicht over het dal en zagen alle wandelingen die we tot nu toe hadden gelopen. We dachten: wanneer we over twintig jaar dit niet meer kunnen, boeken we een hotelletje en gaan we genieten van het uitzicht!! We zeggen dan: “Weet je nog, die wandeling over de morene?” Dat weten we dan nog…
