Ik ben nu twee maanden niet meer aan het werk. Bijna twee maanden met pensioen. soms ben je een hele dag aan het zorgen en soms doe je alleen maar leuke dingen, zoals vandaag. Van je motoriek wordt van alles gevraagd. Afgelopen dinsdag was ik ’s ochtends op de molen en moest ik twaalf keer dezelfde knoop maken om de zeilen vast te maken. Hard werken. ’s Middags was ik met mijn kleinzoon van vier maanden aan het werk om hem een schone luier en drinken te geven… Vandaag was een andere dag….
Vanochtend kwam de keukenmeneer en vanmiddag heb ik een eind gefietst. Ik heb me mentaal voorbereid op het concert vanavond in Luxor Arnhem. Barrelhouse. Nog nooit heb ik ze live gezien. De blues. Ik hou van de blues. Het maakt melancholisch, het maakt droevig, maar als je je goed voelt, maakt het vooral vrolijk. Ik ken Tineke Schoemaker, zangeres van Barrelhouse alleen van Hotel Grolloo, een album van Cuby and the Blizzards.
Vanavond ging het dak eraf in Luxor. Ze speelden nieuwe nummers en oude nummers. Ze speelden alsof ze twintig waren. Ze zijn ook nog twintig. Ik zag mensen dansen die twintig waren. Ik ken de nummers niet van Barrelhouse, maar ik stond in één keer mee te swingen. Waarom heb ik ze nooit eerder live gezien? Ik weet het niet.
De band speelde de blues, de pianist speelde de blues. Ik werd ziek van zijn rust en van zijn timing. Fantastisch. En de gitaristen. Technisch perfect, maar met gevoel. Die mannen kunnen wat. Zonder ritmesectie geen blues. Met wie ik was vertelde een verhaal van haar pianolerares over Chopin. Zelf heeft ze tot haar spijt niet de timing van de blues. Over Chopin vertelde ze dat bij de piano stukken in de linkerhand een motortje zit geprogrammeerd. Die moet het doen. Het ritme, het timbre…. Zonder ritme geen Chopin en geen blues.
En dan Tineke. Die stem. Echte blues. Doorleefd. We gingen rekenen. Ze moet wel 70 zijn. Maar dat is ze niet. Wat een powergirl….
Tineke, one misty morning, I’m gonna write your name in the sky….
21 juni 2019
