Categorie: Geen categorie

Geplaatst op

Mensen willen leven,

denk ik. Vandaag was het een prachtige dag. Voorjaar zoals het voorjaar moet zijn. Niet te warm, niet teveel wind. Heerlijk is het leven dan. De boeren klagen over droogte en gelijk hebben ze. Vandaag is het ook vier mei. De dag begon ik met de column van Stevo Akkerman in Trouw. Daarna fietste ik door de stad en zag dat het monument klaar was voor de herdenking. Na twee jaar mogen we weer gedenken op de Dam en in de stad. Veel plezier zei de verslaggever van Radio 1 op de Dam tegen een bezoeker. Overal mag je dat weer samen doen met de mensen om je heen. Of ik dat ga doen, weet ik nog niet. Ik ben meestal stil thuis op de bank.

En dan is het ook nog oorlog. Ik wil geen ideologische discussie over wie of wat we gedenken. Ik gedenk eigenlijk altijd de mensen van nu. Daar waar oorlog is en geweld de boventoon voert, of dat nou in Mali, Syrië is of in Oekraïne. Daar waar de dood heerst, moet het geweld gestopt worden.

Ik heb weleens geschreven over het Coventry gebed. Een gebed dat op vrijdag rond de middag wordt gehouden in steden die zijn gebombardeerd als in Coventry, Engeland, gedurende de tweede wereldoorlog. Mijn stad, Arnhem, is ook kapot geschoten. Afgelopen maanden zijn Marioepol, Bucha en Irpin en ook andere steden kapot geschoten. En ook Sloviansk en Kramatorsk gaan eraan.

Ik zie de mensen met de bussen komen uit Marioepol. 48 uur hebben ze gedaan over een reis van normaal gesproken een paar uur. 52 dagen hebben ze onder de grond gezeten. Hun stad is in puin. Een vader heeft elke dag een foto van zijn zoon van 6 gemaakt. Zij zijn voor het leven getraumatiseerd. (Nieuwsuur, gisteravond)

Voor de overlevenden bestaat er hoop. Een mens wil leven ondanks alles. Ook na de tweede wereldoorlog zijn er mensen met trauma’s. Onbeschrijfelijke trauma’s zagen we zondagavond in de film Babi Yar. Context. En toch willen mensen leven. Ook vanavond vertellen we weer en luisteren we naar verhalen.

Maar ondanks alle verdriet en pijn vandaag en toen zijn het verhalen die bijdrage aan het leven.

Want mensen willen leven.

4 mei 2022

Geplaatst op

Don’t change

Het me lukt niet vaak een nieuw album vanaf de eerste keer luisteren prachtig te vinden. Er zijn sowieso niet veel nieuwe albums waar ik warm voor loop. Misschien ben ik gewoon een oude lul aan het worden, ook wat muziek betreft. Dat doet eigenlijk wel een beetje pijn.

Maar door de nieuwe Anouk, Trails of Fails, ben ik geraakt. Ik ben niet zo van de tekst. Soms weet ik maar nauwelijks waar het over gaat. En als ik er al wat van snap is zijn het enkele zinnen of een enkel regel. Op dit nieuwe album van Anouk moet je ook naar de tekst gaan luisteren en je gaan verdiepen in haar leven en liefdes, waar het mis kon gaan en fout ging en ook naar waar het goed ging.

Meer nog dan door sommige teksten ben geraakt door de muziek. Ik ben eigenlijk niet zo van dat jazzy gedoe. Het wordt vaak muziek. Het kan begrafenis muziek worden. Ik moest bij het voor de derde keer luisteren van het album denken aan het album “Harvest” van Neil Young. Heel andere muziek, liefdesliedjes, maar ook net als alle muziek van Anouk in een maatschappelijke context, zoals social media. Harvest heb ik duizend keer gedraaid. Ik ken er iedere wending. Allle ritmes, alle timbres, alle tonen en het gevoel bij alle verschillende nummers.

Dat kan me ook gaan gebeuren met Trails of Fails: songs als Spring on a winters day, Behind your words en Going for the killI hebben ieder hun gevoel: nijdig, vrolijk, hoopvol vragend en soms is het gewoon genoeg. Het album is wat jazzy, maar op een manier dat het echt is. Ik denk: ook nadat je het duizend keer gehoord hebt.

Ja en dan het nummer Don’t change. Het is goed, het is af. Neil Young bleef zoeken naar een Heart of gold. Anouk heeft het gevonden en dat beschrijft is eindeloos en wordt geaccentueerd door de slide-achtige gitaar. Op Parkpop gaat ze trouwen in Den Haag!

Everything is perfect, everything is okay, I love you more than words could ever say…..

Just don’t change.

Dat muziekkrant OOR daar anders over denkt, maakt mij niet uit.

30 april 2022

Geplaatst op

Sloviansk

Na Marioepol en Buchra krijgen we Sloviansk. De plaats is nog niet heel veel in het nieuws geweest. Het ligt 20 kilometer ten noorden van Kramatorsk, waar een Russische bom op vluchtende inwoners werd geworpen bij een treinstation. Ik raakte geïntrigeerd door dit artikel waar ik een paar dagen geleden via twitter tegenaan liep: The sadness of Sloviansk . Ik ging me er een beetje in verdiepen en dan blijkt dat het stadje in 2014 door de door Rusland gesteunde separatisten is ingenomen en een paar maanden later door de Oekraïners weer is heroverd.

Komende maand zal het in het nieuws gaan over de slag om Sloviansk. De stad zal helemaal kapot worden geschoten. De mensen die er nog wonen zullen in schuilkelders moeten bivakkeren. We kennen het scenario van Marioepol. Ben je niet weg, dan ben je er geweest.

Sloviansk ligt in de Donbas regio. Volgens mij niet een een naam van vroeger, maar een aanduiding van het gebied dat de Russen minimaal veroveren. Ik weet dat niet zeker. We zijn nu dik een week onderweg, maar veel opschieten doen ze nog niet.

Ondertussen wordt het gevaar van een kernoorlog groter. Een kat in het nauw kan rare sprongen maken. De wereld om Oekraïne heen ziet dat Zelensky en zijn volk standhouden. Dat maakt dat ze nu zo langzamerhand allemaal de zijde van Oekraïne kiezen.

Steeds meer landen durven openlijk wapens te leveren, waar ze eerst terughoudend waren. Je moest toch na de oorlog ook verder met Rusland. Oorlog voeren is een cynisch vak.

Iemand die regelmatig in Trouw schrijft en reportages voor NPO radio1 maakt is Michael Driebergen. Hij woont in Lviv. Op zijn site (kijk hier) lees je echte verhalen over dat deel van Europa waar nu oorlog wordt gevoerd en waar in de 20ste eeuw voortdurend oorlog is gevoerd. De verhalen zijn een ode aan een werelddeel dat lang, mede door de overheersing tot 1989 door Rusland buiten ons blikveld is gebleven.

Lviv licht 1200 km rijden ten westen van Sloviansk. De oorlog merk je er tot nu toe nauwelijks. Daar zal het er de komende weken om spannen. Hoe het daar is lees je in dit artikel uit Trouw van afgelopen maandag.

26 april 2022

Geplaatst op

De eerste asperge

De eerste asperge van 2022

We hebben geplant, gezaaid en er staat nog gewas van vorig jaar. Alles komt weer boven de grond en groeit. Het is een waar paradijs op deze mooie voorjaarsavond in Schaarsbergen. De wintertarwe staat er mooi bij (zie foto bovenaan de pagina). Ergens in juli gaan we deze oogsten. De eerste asperge hebben we zojuist geoogst. De rest volgt tussendoor en later.

Knoflook (overwinterd)
Uien (geplant)
Tuinbonen (overwinterd)
Spinazie (gezaaid)
Sla, andijvie en rode kool (van de markt)
Rabarber (van vorig jaar)

16 april 2022

Geplaatst op

Van de regen in de drup…

Afgelopen zondag zag ik het weerbericht. Regen, regen regen. Wat zal ik eens gaan doen. Graag doe ik mijn dingen buiten: in de tuin, op de molen of in het bos. Ik zocht naar een alternatief. Wij, met wie ik ben en ik, zijn politiek geïnteresseerd en we kwamen op het idee donderdag naar de Tweede Kamer te gaan.

Net zoals ik weleens met mijn dochter naar de Ronde van Vlaanderen ging, verheugde ik me nu op een bezoek aan de Tweede Kamer. Dat werd in de loop van de week alleen maar groter. Bij de Ronde van Vlaanderen verdiep je je in de kanshebbers. Naarmate je beter geïnformeerd bent, is het kijken leuker. Nu kwamen we erachter dat Hugo de Jonge ter verantwoording werd geroepen door de kamer over mondkapjes. Iedereen in rep en roer. Hugo is er zelf bij en steeds meer informatie komt boven tafel. Ik had zin om te gaan kijken. Om 10:15 zaten we paraat op de publieke tribune.

Nu, 19:10 uur, raakt de voorzitter in paniek over het debatregiem. Is er nog corona of niet? Ik raak de draad daardoor niet kwijt. Het debat was af en toe best spannend. Over de vraag of minister Helder beter luistert naar een minister op een ander departement of naar de Tweede Kamer. Het was ook even spannend voor Pieter Omtzigt toen het ging over zijn bezoek ergens in april 2020 bij de minister president en de rotte vragen van D66 en VVD aan het adres van Pieter Omtzigt. Hij pareerde dat heel goed.

Aan het eind van de schorsing tijdens de beantwoording in eerste termijn

En toen kwam het hoofdmenu: de beantwoording van de vragen door Hugo de Jonge. Ik vond het fascinerend hoe stevig De Jonge in het debat stond. Echt knap. De energie in de kamer zakt weg. Op de tribune gaat het publiek langzaam naar huis. De aanwezige journalisten gaan naar de programma’s waar ze moeten praten.

En ook in de Kamer ebt de energie weg. Het lijkt alsof er al een deal is met de coalitie. VVD, CDA, CU en D66 zullen tegen alle gevaarlijke moties stemmen. De oppositie kan doen wat ze wil, maar verder komen ze niet.

De Jonge en Klaver in debat

Aan het eind van de beantwoording in eerste termijn door De Jonge, rond 20:00 uur, werd het nog even een sterk debat. Jesse Klaver stelde de echte vertrouwensvraag aan De Jonge. Ik vond dat mooi en eerlijk. De woordenwisseling was scherp, de lichaamstaal oprecht. Helaas kwam De Jonge niet over de brug. Ik vond dat jammer. Waar vertrouwen even kans had per voet terug te keren vloog het te paard door de voordeur naar de trein.

Uiteindelijk kwamen we dan toch nog van de regen in de drup.

7 april 2022

Geplaatst op

Marioepol – Sarajevo

We hebben de beelden gezien van Bucha en de reportage van Gert Jan Dennekamp vanuit Stary Bykiv. Vanuit Marioepol komt geen beeld. Ook niet uit Melitopol.

Ik stuitte bij de BBC op dit interview met Zlata Filipovic. Kijk hier. Zij maakte als kind het beleg van Sarajevo mee.

The Cranberries maakten de song Bosnia. Het nummer staat op het album “To the faithfull departed”. Het album heb ik vaak gedraaid. Dit nummer beschrijft de ellende van een omsingelde stad.

Ik kan niet beschrijven hoe groot de ellende is in Marioepol. Ook als journalisten als Gert Jan Dennekamp en Jeroen Akkermans, waar ik groot respect voor heb, ons laten zien hoe groot de ellende is, kunnen we nog niet vatten welk effect deze oorlog heeft op de huidige en toekomstige generaties. Eerder schreef ik dat hier in Arnhem elk jaar in de maand september de herdenking van de slag om Arnhem plaatsvindt. Het lijkt wel of de herinnering met het jaar intenser wordt, terwijl het meer dan 75 jaar geleden is. Dus over 75 jaar herdenkt Marioepol in maart en april deze slag, zoals Zlata Filipovic zich de slag om Serajevo nu dertig jaar later herinnert.

Vaak wordt de oorlog in Oekraïne vergeleken met de slag om Aleppo. De moord op, ik weet niet hoeveel Syriërs. Echt, dat waren lang niet allemaal IS strijders. Dat was ook pater Frans van der Lugt, die in Homs werd vermoord, bijvoorbeeld, en er was voor de gewone man. Komt men in Aleppo en Homs ooit toe aan herdenken?

In Trouw staat vandaag onderstaand verhaal over Mostar. Het laat zien hoe oorlog een stad verdeelt en hoe moeilijk het is om weer tot elkaar te komen. Soms heb je kleine, minimale tekens van hoop nodig, ook al lijkt het voor Marioepol te laat.

Downloaden

6 april 2022

Geplaatst op

Anneke sings Kate (2)

Soms verheug je je op iets en heb je hoge verwachtingen. Een beetje gespannen ben ik dan. Vanavond had ik dat. Na een heerlijke dag spitten, kijken naar “Dwars door Vlaanderen” en het maken van een lekkere Conimex maaltijd met een eigen touch, toog ik, met met wie ik ben, naar Apeldoorn. Eigenlijk kon mijn dag al niet meer stuk. Het voorjaar hangt in de lucht ook al gaat het morgen sneeuwen. Zondag is de Ronde. Ik ben gek op de Ronde van Vlaanderen. Deze dagen komt alles bij elkaar. Er is een nieuw begin.

De grond ligt grotendeels braak, maar wel klaar voor een nieuw seizoen. De knoppen komen al uit de bomen. Die moeten nog even worden beschermd, want nachtvorst… En we hebben al heerlijk buiten gezeten, zelfs op een terras.

En dan zingt Anneke Kate. Anneke bestaat, de muziek van Kate Bush bestaat, maar toch ontstaat er iets nieuws. Iets wat voelt als het voorjaar. Een intiem theaterconcert met vlotte, swingende en intieme nummers. Nummers die ik deels kende, maar deels ook niet. Mooi is het daarom dat Anneke af en toe een korte toelichting geeft. Dan weet je ook nog waarover het gaat, Gelukkig niet te uitgebreid, want ik hou meer van muziek die voor zich spreekt. Anneke zingt in een vrolijke blouse. Haar stem past bij Kate.

Anneke zingt Kate
Toegift

Ik vroeg me af: zou Kate komen, wanneer ze in Engeland in de buurt speelt. En: zou dit concert passen als sta-concert. Over de eerste vraag kan ik geen zinnig woord zeggen, maar ik zou dit concert weleens in een popzaal willen zien. Lekker meebewegen met de muziek, biertje in de hand en genieten van de mooie klanken die ook deze band produceerde.

Was er een hoogtepunt? Ja, meerdere… Spanning op de drum, spanning op de gitaar en de piano. Voor mij was toch het ingetogene het mooist. En dan moet ik mezelf tegenspreken: voor dat ingetogene en de nuance biedt het theater de beste omgeving.

Anneke zingt Kate was een heerlijke avond.

30 maart 2022

Geplaatst op

Anneke sings Kate

Ik ben een fan van The Gathering, van Anneke van Giersbergen en van Kate Bush. Vanavond in de Schouwburg in Apeldoorn komen deze drie samen. Ik ben heel benieuwd.

Vaak draaide ik een CD van The Gathering. Ik zocht hem vanmorgen, maar ben hem kwijt. Vast ergens achter gelaten bij iemand om hem te laten horen. Nu luister ik via Spotify… Heerlijk bombastisch.

Anneke kwam ik een keer tegen bij Kroese, hier in Arnhem. Ze zette handtekeningen en maakte met iedereen een praatje. Mooi mens.

Vanavond zingt Annek Kate Bush. Wuthering heights heb ik als CD ook vaak gedraaid en de afgelopen weken nog meer eens op herhaling. Het is een monument met mooie muziek, mooie klank en een eigen ritmiek.

Na een tip van mijn broer, keek ik naar M, waar Anneke te gast was. Direct kaartjes gekocht, want zo werken die programma’s.

Morgen hier een recensie. Ik ben niet onbevooroordeeld. Ik heb er zin in.

30 maart 2022

Geplaatst op

Genocide

Ik heb net een interview gezien met de burgemeester van Marioepol, Oekraïne. Hier de link. De stad is kapot. Bestaat niet meer. Je moet het vergelijken met Dresden en Rotterdam, zei hij. En met Arnhem denk ik, de stad waar ik woon. Ik vrees echter dat Marioepol erger is. Het is als Aleppo. Compleet kapot geschoten.

Wat dat voor een stad als Arnhem betekent is dat bijna 80 jaar later de wonden in de binnenstad nog steeds zichtbaar zijn. Dat een muziekstuk als “op het puin” opnieuw moet worden uitgevoerd. Dat tussen de huizen nog steeds zichtbaar is waar de stad kapot is geschoten. Dat in deze stad ieder jaar in de maand september het weer even oorlog lijkt. Waar generaties verder nog gesproken wordt over oorlogstrauma’s.

Ook In Arnhem was sprake van genocide op onder andere joodse Arnhemmers. Misschien is dat in Marioepol niet zo. Een stad wordt vernietigd om een toegangsweg naar De Krim te realiseren. Op de Krim, in Jalta, werd in februari 1945 de verdeling van Europa aan het eind van de tweede wereldoorlog geregeld. Toen was er zeker wel sprake van genocide. Ook de bevolking van Rusland en Oekraïne heeft fors geleden onder de Nazi’s

Wat genocide betekent zagen we in Amsterdam op het namen monument en onlangs in Praag, waar we ook tegen een namenmonument aanliepen (zie foto links). Onvoorstelbaar leed dat toegebracht wordt aan enkele onwelgevallige bevolkingsgroepen. Mensen, die net op het verkeerde moment op de verkeerde plaats wonen. En wanneer ze niet weg kunnen, om welke reden dan ook, begraven worden tussen de kapot geschoten flats.

Wanneer je het zo omschrijft dan heeft de burgemeester gelijk: ook in Marioepol is sprake van genocide. Veel erger kan het niet worden in deze oorlog. Hoop ik.

27 maart 2022

Geplaatst op

De stemmen zijn geteld

Ik wilde dit blog als titel “De kruitdampen zijn opgetrokken” meegeven. Tijdens deze oorlog in Oekraïne is dat navrant. Een paar landen verder vechten mensen voor hun leven, waar wij het feest van de democratie vieren. Dus vandaar deze titel. Ik moet er wel bij zeggen dat het stemmen tellen snel klaar was. De opkomst was laag en dat is geen goed teken.

Een ander teken waar ik niet blij van word is, dat de club van Thierry in de raad is gekomen naast de club van Geert. Dat is toch weer een zetel extra en aandacht extra….

Niet geklaagd. Volgens mij kan Arnhem vooruit met deze uitslag. De zittende coalitie heeft wel iets verloren en geen meerderheid meer. Dus daar moet wel wat veranderen. VVD verliest een zetel aan Arnhem Centraal. GroenLinks blijft gelijk en de PvdA verliest een zetel. What to do?

PvdA inruilen voor D66 lijkt me niet zo’n goed plan. Dan wordt het toch wel een soort rechtse coalitie. Volt erbij? Ze kwamen goed bij mij over tijdens het verkiezingsdebat. Een nieuw geluid kan geen kwaad.

Wat ik niet hoop is dat we oude thema’s terug halen, zoals gedifferentieerde tarieven (Diftar) in het afval en Stadsblokken/Meijnerswijk. Het mag er wat mij betreft wel over gaan, maar dan moet het op een andere manier. Hoe maken we van Stadsblokken een fantastisch stadspark, waar we jarenlang als Arnhemmers veel plezier aan kunnen beleven en van Meijnerswijk het mooiste binnendijkse natuurgebied? Die paar huizen staan niet in de weg en laten we alle Arnhemmers erbij betrekken. Voor Diftar geldt zo’n beetje hetzelfde. Er zijn vast meer wegen naar Rome, het belasten van verbruik kan ook wel op een andere manier. Goede communicatie is belangrijk.

Stembureau 42 in “De Overkant”, Presikhaaf

Arnhem moet vooruit. Vooral in de moeilijke wijken. Versterking van de wijkcentra, zoals “De Overkant” en “De Hobbit”. Professionele beheerders op dit soort centra, die de mensen bij elkaar brengen. Daar moet het geld naar toe. Wanneer ik lees dat we 60 energie consulenten hebben, dan vind ik dat die ook vanuit dit soort centra moeten werken. De schoonmaak van deze centra moet worden verbeterd en ze moeten volgens mij gewoon ’s avonds open voor aanloop. Een soort buurtcafé. Dat gaat handen vol geld kosten, maar dat kan veel opleveren.

Weg van het stadskantoor. Vooruit met het buurtwerk!!! Dat is mijn devies voor de komende vier jaar.

17 maart 2022